"Ta książka ci wiele wyjaśni", powiedział ojciec Cesárei, kiedy wręczał jej grubą księgę dotyczącą Majów. Problem w tym, że odkąd się z nią zapoznała, zamiast mieć mniej pytań dotyczących historii swojego życia, uzbierała ich jeszcze więcej. Z jednej strony męczącym było przypominanie sobie wszystkich "podejrzanych" detali z ostatnich dwudziestu lat. Z drugiej wiedziała, że ta wiedza znacząco odmieni jej życie i prawdopodobnie wpłynie także na postrzeganie świata. I być może to było od niej oczekiwane.
 W Akademii była już jakiś czas, dlatego bez większych problemów trafiła do biblioteki. Zaczęła od drobnego researchu, aby rozeznać się w możliwościach lokalnego księgozbioru: jak się okazało, książek o Majach i innych ludach indiańskich mieli niemało. Szkoda, że niewiele z obrazkami czy zdjęciami, ale nie narzekała, bo nie była to biblioteka narodowa Wenezueli ani Gwatemali, więc każdy wolumin był na wagę złota. Szczególnie, gdy był po angielsku lub jakimkolwiek innym języku, który akurat znała. Mimo wszystko na te po hiszpańsku się nie nastawiała.
 Złapała książkę o pierwszym według alfabetu tytule i razem z nią przeszła do jednego ze stolików, wcześniej rozglądając się. Od czasu do czasu przyłapywała się na tym, że pozwalała sobie na zbyt luźne podejście do miejsca, w którym aktualnie się znajdywała. Czy biblioteka w szkole mającej uczyć ludzi mordowania była bezpiecznym miejscem? Pozostawało jej to sprawdzić, zajmując miejsce i zagłębiając w lekturze. W pewnym momencie z niewielkiego towarzyszącego jej plecaka wyciągnęła zeszyt i długopis w celu robienia notatek istotnych, w jej mniemaniu, rzeczy. Nie spodziewała się jednak, aby miała dużo takich rzeczy znaleźć; aktualnie żyła nadzieją, że w ogóle lektura będzie zawierała informacje jej jeszcze nieznane.
 Chociaż co jakiś czas (może nawet trochę nieświadomie) się rozglądała po pomieszczeniu, ostatecznie wciągnęła się w lekturę do tego stopnia, że zaczęła ignorować otoczenie. Usłyszała, że ktoś przyszedł, zerknęła tylko gdzie osoba się kierowała, nawet nie próbując dowiedzieć się kto to był. I na tym polegał jej błąd, bo chwilę po tym podskoczyła nerwowo na krześle, wystraszona. Odwróciła głowę w kierunku rozmówcy, jednocześnie unosząc brwi.
 — Ilseong! — Ciężko stwierdzić, czy było to upomnienie, aby więcej tego nie robił, czy po prostu podniosła głos z radości i zaskoczenia. Wstała z krzesła, zachowując się tak, jakby chciała się z nim poprawnie przywitać: uściśnięciem ręki. Zamiast tego jednak przysunęła się do pochylonego mężczyzny i delikatnie zetknęła swoim policzkiem z jego.
 Przywitania tego typu pomiędzy znajomymi (może poza samymi mężczyznami) były normalnością w Wenezueli, a Latynoska wciąż nie wyzbyła się niektórych odruchów, które, w szczególności dla Azjatów, mogły być zaskakujące albo i kłopotliwe.
 Uśmiechnęła się, zaczesała część włosów za ucho i wskazała dłonią miejsce obok siebie, proponując Koreańczykowi, by usiadł obok niej. Sama natomiast oparła się rękoma o oparcie swojego krzesła i spojrzała w kierunku książki.
 — A i owszem, Majowie — zaczęła, widocznie zastanawiając się nad czymś chwilę. — A wiesz, że... — urwała, znów się zastanawiając. — Nie, o tym ci nie powiem, bo ci będzie niemiło. Ale... yyy... wiesz, że... — Ewidentnie coś chciała powiedzieć, jednak zamiast tego rzuciła się do książki i zaczęła ją wertować, ostatecznie podsuwając do Ilseonga obrazek świątyni. — Patrz tu — wskazała paznokciem na głowę węża znajdującą się przy wejściu na główne schody i postukała w nią dwukrotnie. — Dwa razy w roku, w równonoc wiosenną i jesienną, słońce świeci na balustradę w taki sposób, że cień wygląda jak poruszające się ciało tego węża. — Całą tę historię opowiedziała praktycznie na jednym wdechu, pokazując palcem po kolei na róg obrazka, w którym miało być słońce, a następnie na balustradę. Kiedy mówiła, w jej głosie mężczyzna mógł usłyszeć przejęcie, chociaż... nie było to dla niej nic nowego. Tak naprawdę była to jedna z pierwszych rzeczy, której się dowiedziała o Majach. Nie chciała jednak pogłębiać tej znajomości poprzez opowiadanie o wymyślnych torturach, które mieli stosować jej przodkowie, a do tego niekoniecznie uważała, że opowiadanie o tych powiązaniach były czymś, co powinna robić już na tym etapie.
 Odetchnęła głośniej, nabierając powietrza w płuca i zerknęła w kierunku bibliotekarki, jakby obawiała się, że ta zaraz przyjdzie ją ochrzanić za głośne zachowanie.
 — A ty? Co tam masz? — spytała, wskazując brodą na książkę trzymaną przez bruneta. Przysunęła się nieco bliżej (znowu, jako Wenezuelka miała we krwi stawanie blisko rozmówców) i przechylając głowę wyczekująco spojrzała raz na przedmiot, a po chwili znowu na twarz mężczyzny.
 Zdaniem Ramírez był zaskakująco przystojny, szczególnie jak na Azjatę. Jednocześnie jednak nie wykluczała, że myślała tak przez ogólne braki w męskich rówieśnikach w swoim życiu.

 Na krótką chwilę zamarła słysząc "upomnienie". Przechyliła głowę nieco zdziwiona, nie rozumiejąc na tym etapie swojego faux pas. Na słowa o niestosowności ściągnęła delikatnie brwi, zerkając ponownie w kierunku bibliotekarki, która i tak ich nie widziała, ukryta za regałami. Na ostatnie słowa, prostujące całą sytuację, uniosła palec wskazujący na wysokość twarzy, jakby chciała coś powiedzieć. Ostatecznie jednak ułożyła ręce wzdłuż ciała i wykonała kilka szybkich, "azjatyckich" ukłonów.
 — Przepraszam! — rzuciła prędko, prawdopodobnie wyglądając przy tym nieco komicznie.
 Dopiero w tym momencie Ramírez uświadomiła sobie, że może wypadałoby zrobić krótką przerwę od kultury Majów i zainteresować się tym, co wypadało, a co nie w Japonii, może przy okazji Korei i ogólnie w Azji.
 Nieco zgrzana od "wymachów" ciałem (i podniesionego ze wstydu ciśnienia), rozpięła bluzę, a następnie zdjęła ją i powiesiła na oparciu swojego krzesła. Na słowa o hologramie natomiast uśmiechnęła się szeroko i pokiwała energicznie głową.
 — Nie pomyślałam o tym wcześniej, ale... no, w sumie... to tak!
 Niewątpliwą radość sprawił jej Ilseong samym faktem przyjrzenia się jej książce. Ludzi raczej jej pierdolenie o Indianach niezbyt ciekawiło, toteż gdy robił to Azjata — a więc ktoś zupełnie spoza tego kręgu kulturowego — poniekąd poczuła się doceniona.
 Gdy usłyszała pytanie, rozchyliła usta ze zdziwienia. Naprawdę, była zdziwiona faktem, że wiedział chociaż tą jedną, symboliczną rzecz. Usiadła na krześle i z niemalże teatralnym skrzypnięciem i kamienną twarzą przysunęła się do mężczyzny. Pod tym kątem, kątem "latynoskiej bliskości", była chyba już niereformowalna. Albo miało to chwilę zająć.
 — Znasz się na Majach? — spytała podekscytowanym, acz już trochę ściszonym głosem. Niewątpliwie ucieszyłoby ją znalezienie kogoś o podobnej "zajawce" jak ta jej, chociaż nawet nie oczekiwała tego po Ilseongu. Oczekiwała przeczącej odpowiedzi, jednak "dla zasady" postanowiła spytać.
 Przeniosła wzrok z mężczyzny na położoną przez niego książkę i uniosła brwi, widząc, że rzeczywiście był to słownik. Z jej perspektywy nuda. Mogli to być chociaż Inkowie!
 Ze zrozumieniem pokiwała głową, gdy Koreańczyk przyznał się do problemów z angielskim, a następnie wypuściła powietrze nosem w formie zduszonego śmiechu, gdy ten uznał, że już się przekonała co do tego.
 — Wydaje mi się, że jest lepiej niż myślisz. — Uśmiechnęła się pokrzepiająco, po czym uniosła się lekko, aby zajrzeć mężczyźnie do książki. — Też nie jestem ekspertką i wydaje mi się, że mój certyfikat jest nieco naciągany, ale... jak chcesz, to mogę z tobą posiedzieć nad tym. Tylko wymowę pewnie będziesz musiał z kimś innym poćwiczyć. — Zaśmiała się krótko, będąc w pełni świadomą, że jej akcent było słychać aż do bólu.
 Ale przynajmniej nie mówiła w ten stereotypowy sposób, którego ludzie oczekują po osobach z Ameryki Południowej — nie potrzebowała się nagminnie posiłkować słowami po hiszpańsku.
 Na pytanie o kartkę pokiwała głową, otworzyła swój zeszyt na środku i wyrwała podwójną. Nie zauważyła tego, jednak w rogu jednej strony narysowany był mały Kukulkan. Podała papier Ilseongowi, po chwili także przysuwając długopis. Miała dwa, a rozmówca wydawał się mieć problemy ze znalezieniem swojego.
 W pewnym momencie wyciągnęła ręce przed siebie, w ten sposób ześlizgując się trochę na kartce po blacie. Kawałkiem papieru zasłoniła rozmówcy stronę w książce.
 — Będziesz umiał powiedzieć, co znaczy... "wyrafinowany"? —  Zadała pytanie, jednocześnie unosząc do góry jedną brew.

 W sumie nie wiedziała, jakiej odpowiedzi konkretnie oczekiwała od Koreańczyka. Być może nawet tej, ale z całą pewnością nie żadnej, która zrobiłaby z niego fana kultury Majów. Nie była więc załamana, skinęła jedynie głową. Mimo wszystko szkoda.
 Gdy zapytał ją o powód, dla którego ją to tak bardzo interesowało, na ułamek sekundy zastygła w bezruchu. Nie chciała wyjść na wariatkę (większą niż była?), a do tego nie uważała, że jego to rzeczywiście interesowało. "Pewnie z grzeczności pyta", uznała.
 Z tego powodu olewczo machnęła ręką zanim odpowiedziała na pytanie.
 — Ciekawi mnie historia regionu — odparła i zachichotała cicho. Sztucznie. I jeżeli jeszcze to jej nie wydało wystarczająco w tym drobnym oszustwie, to mogło to być to, że w rzeczywistości nawet nie pochodziła z regionu "obleganego" przez Majów. A przynajmniej nie ona sama, bo jej gwatemalscy przodkowie już tak. — A ty nie masz w kręgu zainteresowań jakiegoś państwa czy czegoś? — dodała w ramach "płynnej" zmiany tematu.
 Uśmiechnęła się szeroko, kiedy Ilseong przyjął jej propozycję odnośnie nauki angielskiego. Na podziękowanie kiwnęła głową, rzucając prostym, hiszpańskim "de nada*". Natomiast gdy zabrał się za słownik, przez kilka sekund przyglądała się Azjacie, następnie odwracając twarz w kierunku własnej książki. Na jego kolejną wypowiedź również zareagowała kiwnięciem głowy, ale delikatny uśmiech nie znikał z jej twarzy.
 Zrobił to dopiero, kiedy usłyszała o jaszczurce. Zerknęła na przyczynę tego określenia, w tym momencie uświadamiając sobie swój rysunek.
 — To nie jest jaszczurka — fuknęła, nadymając lekko policzki. Przysunęła się kilka centymetrów i opierając łokciem o blat, pochyliła w kierunku mężczyzny. — To Kukulkan — wyjaśniła "mistycznym szeptem", przypominającym głos wyroczni i innych wiedźm w filmach. Po tym przez krótką chwilę bezczelnie wbijała wzrok w rozmówcę, aż do momentu, w którym już zupełnie bezceremonialnie wyprostowała się i wróciła do swojej lektury.
 Podczas tej dłuższej chwili ciszy poza czytaniem książki zaczęła też robić multum notatek, co jakiś czas wertując zeszyt lub zmieniając stronę, na której zapisywała informacje. Próbowała sobie wszystko usystematyzować w celu ułatwienia połączenia kropek. Denerwowało ją, że to "śledztwo" musiała przeprowadzić na własną rękę, a prawdy miała się nie dowiedzieć szybciej niż dopiero po wyjeździe z Akademii.
 Kątem oka zauważyła, że Ilseong patrzył w jej kierunku. Posłała mu ciepły uśmiech i wróciła do swoich zajęć. Gdy się odezwał, dalej zwisając nad książką, zerknęła w jego kierunku.
 — Coś napisać? — powtórzyła, prostując się i opierając plecami o oparcie krzesła. Zastanowiła się chwilę. — Nie wiem... chcesz mi opisać jakiś... najbardziej przełomowy dzień w swoim życiu? — zaproponowała wreszcie, siadając bokiem i przewieszając ramię przez oparcie siedziska.

 Za wszelką cenę próbowała zdusić w sobie chęć zaśmiania się po tym, jak przedstawiła rozmówcy Kukulkana. Z pewnych przyczyn te ograniczone reakcje Ilseonga bawiły ją. Przywykła do tej wylewności rodaków do tego stopnia, że taki częściowy wręcz brak reakcji wydawał jej się zabawniejszy niż jakby w jakiś otwarty sposób zaczął przeżywać "napastowanie" z jej strony.
 Kontynuowała swoje "badania" w milczeniu, czasem tylko zerkając na towarzyszącego jej Koreańczyka. Gdy ten nagle wstał, zmarszczyła brwi w niezadowoleniu — zastanawiała się, czy planował opuścić pomieszczenie bez żadnego słowa. W międzyczasie jednak przysunęła do siebie jego pracę i na prędko przeczytała kilka zdań, uśmiechając się na widok paru błędów. Już wiedziała, że będzie miała co robić w najbliższej wolnej chwili.
 — Cześć, miłej nauki! — odpowiedziała, kiedy mężczyzna jeszcze na chwilę do niej wrócił. Wenezuelka jednak jeszcze została w bibliotece na niecałą godzinę dłużej. Kiedy uznała, że w tej książce akurat było dość sporo informacji, których nigdy wcześniej nie poznała, wzorem Ilseonga wypożyczyła egzemplarz, a następnie opuściła pomieszczenie.