Nigdy nie łamał zasad. Ani teraz, gdy był już dorosły, ani za dziecka, gdy popełniane przez niego błędy mogłyby spotkać się co najwyżej z politowaniem lub naganą. Nie wykorzystał tej chwili swawolności, sposobności i swego rodzaju przyzwolenia do bycia nierozgarniętym; kiedy nie wiedział, co zrobić, nie robił nic, w razie gdyby opcja ta lub inna miała okazać się tą złą. Duża część jego zachowań była czymś, czego się nauczył — nauką, że robi się tak i tak; że nie robi się tak i tak.
 I dlatego, choć był na drugim końcu szkoły, ponownie przebył całą tę długość tylko po to, by móc zapalić. Prawdopodobnie nikt by go nawet nie złapał, gdyby po prostu wyszedł i znalazł jakieś ustronniejsze miejsce, ale jeśli zasady mówiły, by palić w wyznaczonych do tego miejscach, tak właśnie robił.
 Trzymając między wargami papierosa, otworzył zapalniczkę i przyłożył płomień do jego końcówki. Zamknął ją, wypuścił spomiędzy ust delikatny obłok dymu, który zdążył już się w nich nagromadzić, i wyjął ten powodujący raka i całe zło na świecie diabelski pomiot. Schował zapalniczkę z powrotem do kieszeni i przysiadł na murku. Po tym spojrzał na papierosa.
 Sam już nie pamiętał, kiedy zaczął palić; tego, w jakich okolicznościach pociągnął z niego po raz pierwszy — paradoksalnie, bo ten zazwyczaj zapamiętuje się najlepiej. Reszta była już tylko codziennością.
 Oparł łokcie o kolana i się zaciągnął, kiedy doszło go jego własne imię. Podniósł głowę, zahaczył wzrok na nagle obecnej tu Ramírez, a na koniec wstał. W pierwszej chwili nie podejrzewał niczego, ot, dziewczyna od początku wydawała mu się głośna i ekspresyjna — dopiero kiedy znalazła się bliżej, a zbliżenie to zwieńczyła uściskiem, zaczął mieć wrażenie, że coś było na rzeczy. Nie oddając jej objęcia, wyciągnął rękę w bok, coby nie podpalić jej żarzącym się papierosem.
 Już wiem, kim jesteś.
 Podniósł brew, przyglądając się temu, co wyprawiała. Nie był pewien, czy ten alkohol, który od niej czuł, był rzeczywiście powodem jej zachowania, czy może była to ta część jej osobowości, której jeszcze nie miał przyjemności poznać — cokolwiek to było, było zbyt blisko.
 Aby nie wyprzedzić faktów, po prostu stał i w ciszy ze swojej strony pozwolił jej na zawieszanie się mu na ramionach. Zerknął też w stronę papierosa, który wypalał się dalej bez jego pomocy.
 Eres un vampiro! Wampirem jesteś!
 Zamrugał kilka razy, dalej jednak nic nie mówiąc. To, co powiedziała, utwierdziło go w przekonaniu, że tak, była pijana. Z jakiegoś powodu się uchlała, a potem przebrnęła przez akademię tak, że znalazła się w tym samym miejscu, co on.
 Zgiął rękę i ponownie się zaciągnął; czego ona od niego oczekiwała? Zaprzeczenia? Potwierdzenia? Powinien jej powiedzieć, że wokół ust, zaraz przy kącikach, widniały kolorowe linie, zapewne odbicia od szklanki?
 Włożył papierosa między wargi i podciągnął rękaw, aby ta mogła dalej bawić się w to, w co aktualnie się bawiła. Usłyszawszy jej nagłe pobudzenie, gdy tylko zauważyła, jak blada była jego ręka, poczuł drgnięcie w kąciku ust.
 Teraz się nie wywiniesz, mi amigo.
 — To przez anemię — stwierdził, wyjmując papierosa i zasłaniając rękę. Tę schował do kieszeni, a sam — korzystając z okazji, że już się oddaliła — poczęstował się dymem i wypuścił go w bok, z dala od nozdrzy kobiety. — Gdybym nim był, zobaczyłabyś mnie wtedy w bibliotece za dnia? — Nie próbował wyprowadzić jej z błędu na poważnie, ale być może pytanie to przebije się przez jej pijackie majaczenie.
 A właśnie.
 — Na twoim miejscu nie błąkałbym się po uczelni w takim stanie.

 Przecież nie jesteś jakiś strasznie chudy.
 Nie był pewien, do czego nawiązywała jej wypowiedź, ale nie zamierzał niczego prostować. Kiedy kobieta już wytrzeźwieje, istniała szansa, że mało będzie z tego spotkania pamiętać — tak więc nie widział większej potrzeby tłumaczenia jej, czym była anemia; sam zresztą nie wiedział, czy znalazłby odpowiednie do tego słowa po angielsku.
 Obserwował, jak ta do niego podchodzi, a następnie wyciąga w jego stronę palec. Nie spodziewał się po niej dotknięcia ust, ale mimo to stał w bezruchu, bez cienia irytacji na twarzy. Nie żeby jednak było mu to na rękę, dlatego kiedy uznał, że ta już wystarczająco się napatrzyła, łagodnie chwycił ją za nadgarstek i równie łagodnie odsunął od siebie jej dłoń. Po tym patrzył już tylko na to, jak Ramirez wybucha śmiechem, oddala się i niemalże upada, by chwilę później znowu się do niego przybliżyć.
 Nic mi nie groźne, bo oto jestem potomkinią samego… Kukulkana!!!
 Przechylił głowę nieznacznie w bok, dopiero po kolejnym przeanalizowaniu jej słów uświadamiając sobie, że już gdzieś słyszał tę nazwę, i to niedawno.
 Jaszczurka, przypomniał sobie i zaciągnął się resztkami papierosa.
 — Bardziej miałem na myśli personel — mówiąc to podszedł do śmietnika, na którym zgasił niedopałek. Gdy obrócił się z powrotem w stronę kobiety, ta leżała na plecach. — I konsekwencje, jeśli znajdą cię w takim stanie na terenie uczelni. — Podszedł do niej nieco bliżej i wyciągnął w jej stronę dłoń, coby pomóc jej w podniesieniu się na nogi — chociaż nie był pewien, na ile było to potrzebne, jeśli ta za chwilę znowu miała zamiar stracić równowagę.
 Spojrzał na zegarek.
 — Jest po osiemnastej, nie mogę zaprowadzić cię do pokoju. — Znowu — zasady, których nawet w takim przypadku nie zamierzał łamać. Ponadto musieliby przejść obok dyżurnej, a ta, zważywszy na godzinę, od której obowiązywał zakaz odwiedzania przeciwnej płci, zapewne nie przepuściłaby go poza granice recepcji. Jeśli miał już brać za kogoś odpowiedzialność, wolał wywiązać się z tego we właściwy sposób — i nie ryzykować, że ta nie dotrze do odpowiedniego pokoju. — Masz współlokatorkę? — zapytał, podnosząc na nią wzrok. Miał już okazję zobaczyć ją z jakąś dziewczyną, ale nie wiedział, czy dzieliły pokój. — Napisz jej, gdzie jesteś. Niech cię odbierze. — Był gotowy napisać do niej sam, w razie gdyby jej wiadomość miała okazać się nie do odczytania.