Chociaż Ramírez niewątpliwie była introwertyczką, odkąd przyjechała na wyspę, otaczała się ludźmi częściej, niż by się po sobie spodziewała. Nie była pewna, czy może był to kompleks księżniczki zamkniętej w wieży, skutkujący tym, że odkąd była "wolna" od opieki ojca to z tego korzystała, czy też po prostu przypasowali jej otaczający ją ludzie. Poniekąd wzięła górę także ciekawość nowego otoczenia, dlatego od pewnego momentu Wenezuelka zaczęła zastanawiać się, jak długo jeszcze będzie chciała wchodzić w większą ilość interakcji społecznych niż z trójką najbliższych osób: na ten moment współlokatorką, Ilseongiem oraz Surą, na którego projektowała swoje uczucia do Diego. Ewentualnie Ximene, jeżeli ta nie będzie jej napastować swoim gołym ciałem.
 Zastanawiając się nad tym, ile jeszcze osób zdąży poznać, z iloma się zaprzyjaźni, a ile znienawidzi, powoli otworzyła drzwi do pokoju. Kącik ust powędrował do góry, gdy zobaczyła Azjatkę palącą papierosy. Ona i regulamin uczelni się chyba nie planowały polubić. Latynoska natomiast nie zamierzała donosić, bo w praktyce też jej nałóg koleżanki nie przeszkadzał.
 — Naprawdę? Aż tak źle mi życzysz? — parsknęła w odpowiedzi i niedbale cisnęła plecak na swoje łóżko. Przy wejściu zdjęła buty, następnie podchodząc do Malezyjki i po przywitaniu "na policzek" wyprostowała się.
 — Suń dupę — zażądała wyczekującym tonem i również zajęła miejsce na parapecie. Po całodniowych przygodach towarzystwo znacznie cichszej i raczej spokojniejszej Azjatki było jak znalazł. Musiała także przyznać, ze zapach papierosów był dość kojący i kojarzący się z domem, bo jej rodzice także mieli w zwyczaju palić. Chociaż nie tyle co ona.
 Sięgnęła po słuchawki Diany i powoli, delikatnie zdjęła je z niej, aby założyć na siebie. Przez chwilę słuchała muzyki koleżanki, ostatecznie powoli zdejmując z siebie przedmiot, lekko kręcąc głową.
 — Nienajgorsze, ale brakuje... pierdolnięcia — podsumowała z rozbawieniem. — Albo marakasów. Koniecznie marakasów.
 Westchnęła i częścią pleców oparła się o framugę okna. Wyjrzała na chwilę na zewnątrz, następnie biorąc głębszy wdech świeżego powietrza.
 — To co robiłaś dzisiaj? — zagaiła, trącając rozmówczynię ramieniem, żeby ta jeszcze trochę się przesunęła dla "jej latynoskiej mości". — W ogóle... co robiłaś zanim się tu dostałaś?
 Uświadomiła sobie, że nie wiedziała zbyt wiele o współlokatorce pomimo tego, że mieszkały ze sobą już prawie miesiąc. Z drugiej strony też nie wypadało bombardować osobistymi pytaniami, kiedy się drugiego człowieka ledwo znało.
 Ramírez zsunęła się z parapetu i zdjęła z siebie bluzę, którą, tak samo jak wcześniej plecak, rzuciła na swoje łóżko. Obróciła się na pięcie i wróciła na parapet, tym razem siadając bokiem po turecku. O ile Wenezuelce taka bliskość drugiego człowieka nie przeszkadzała, tak zastanawiała się, czy Azjatka nie będzie się czuła nieco niekomfortowo przez nią. Z drugiej strony miejsce na parapecie było mocno ograniczone.

 Spojrzała na Malezyjkę i przez chwilę przyjrzała jej się podejrzliwie.
 — Coś kombinujesz? — spytała w taki sposób, jakby zakładała, że wkrótce to właśnie jej rozmówczyni stanie za zamachem bombowym na tę placówkę. — Mam nadzieję, że nie zapomnisz o tym, kto ci podaje rzeczy z wyższych półek i uprzedzisz mnie jak coś — dodała, zaczepnie szturchając koleżankę łokciem w bok.
 Na pytanie dotyczące marakasów, zaśmiała się krótko, chociaż głośno. Z jednej strony mogła to przewidzieć, z drugiej jednak same memy z tym instrumentem wydawały jej się już wystarczająco popularne, aby dziwnym było niekojarzenie go.
 — To takie... latynoskie grzechotki? No wiesz, w różnych filmikach ludzie mają takie jajka na patykach, co brzmią, jakby w środku był jakiś groszek. — Kiedy tłumaczyła, cały czas poruszała dłońmi, jakby właśnie próbowała grać na wspomnianych przedmiotach. — Następnym razem jak będę słuchać piosenki z nimi to cię zawołam. Albo lepiej. Kupię ci na urodziny. Jeszcze raz, kiedy masz?
 Wenezuelka skinęła głową na odpowiedź rozmówczyni, jednak kiedy ta zadała swoje pytanie, widocznie zamarła na chwilę w bezruchu.
 — Nie — odpowiedziała oschle, spoglądając na podłogę. — Nie — powtórzyła po paru sekundach, już znacznie cieplejszym tonem głosu i uśmiechnęła się do Diany. — Chociaż czekaj, basen, tak? No dobra, nie jest jeszcze taki najgorszy.
 Zaśmiała się w taki sposób, że Malezyjka od razu mogła wyłapać zakłopotanie ze strony Latynoski. Baseny nie przeszkadzały jej aż tak i potrafiła się w nich odprężyć, jednak ciężko było powiedzieć, że jakoś bardzo lubiła w nich pływać. Z drugiej strony tylko w nich potrafiła się rozluźnić. To też jednak "ewentualnie". Dużo lepiej czuła się na lądzie lub w powietrzu.
 — Coś go wyróżnia? Jest jakoś strzeżony? — dopytała jeszcze, na wypadek, gdyby musiała się nad wspomnianym basenem pojawić.
 Gdy dziewczyna zaproponowała jej poczęstowanie się papierosem, Cesárea uniosła otwartą dłoń na wysokość twarzy w geście subtelnej odmowy.
 — Gracias, nie palę — wyjaśniła. — Z drugiej strony i tak bym tego nie robiła z taką gracją jak ty. —  Puściła rozmówczyni oczko i poklepała w parapet, aby ta wróciła zająć miejsce obok niej. Regulamin fajniej łamało się razem.
 Już myślała, że Azjatka zrezygnowała z odpowiedzi na drugie pytanie, a sama Latynoska nie planowała naciskać. Z tego powodu zdziwiła się nieco, kiedy tę odpowiedź otrzymała.
 — Informatykę? — powtórzyła, ewidentnie pod wrażeniem. — Nie wydajesz się taka dobra z matmy — dodała zaczepnie, krzyżując ręce na klatce piersiowej, po czym zachichotała. Chichot ten jednak przerwała dalsza część wypowiedzi Diany. — Co zrobiłaś?
 Przez dłuższy moment zaczęła się zastanawiać, o których aspektach swojego życia ewentualnie wspomnieć współlokatorce. Nie wątpiła, że do ich rozstania dowiedzą się o sobie na wzajem o wiele więcej, jednak nie wiedziała ile jej powiedzieć na tę chwilę.
 Postawiła więc na ostatnie ciekawsze chwile w Wenezueli:
 — Też studiowałam, nauki polityczne. Poza tym... w sumie to nic nie robiłam, bo ojciec mnie z domu nie wypuszczał. Może to i lepiej, jak tak teraz myślę, bo jak w końcu wyszłam to trafiłam do aresztu — wydała z siebie stłumiony śmiech, zasłaniając usta dłonią.

 — No jak nie? — parsknęła, otaczając dziewczynę ramieniem na wysokości szyi, a następnie przyciskając ją do siebie w ten sposób. — Ile ty możesz mieć wzrostu, co? Metr pięćdziesiąt? Odnoszę wrażenie, że widywałam kapibary większe od ciebie. — Po tych słowach cmoknęła Dianę w bok głowy w ramach "uspokojenia" na swoje słowa.
 Po poznaniu daty urodzin dziewczyny od razu sięgnęła po telefon, aby zapisać sobie w kalendarzu.
 — Szczerze? Nie sądzę. Ale zagadam do dyrektora, może się zgodzi zgarnąć dla nas zestaw przy kolejnym wysłaniu swoich przydupasów po świeżaków. W końcu jak potrafią porywać ludzi to chyba nie będzie to dla nich większy problem, by wskoczyć do muzycznego. Jak myślisz? Szczególnie jeśli będzie chodziło o prezent dla... — urwała, bo zaczęła się niekontrolowanie chichrać — największego karła akademii — dokończyła po chwili, ewidentnie walcząc z napadem śmiechu. — Ej, ale wiesz, że cię kocham, prawda? Moja churri*! — Ramírez świetnie zdawała sobie sprawę z faktu, że igrała z ogniem, w końcu była w szkole dla zabójców, a to oznaczało, że w każdej chwili nawet ta niepozorna Azjatka mogła ją "odsubskrybować z życia". Na ten moment liczyła jednak, że ta nie planowała się obrazić za parę żartów ze swojego wzrostu.
 Na słowa na temat basenu nie odpowiedziała więcej, pokiwała tylko głową na znak zrozumienia. Ponieważ Diana wciąż miała przy sobie paczkę papierosów, Wenezuelka — mimo poprzednich słów — zabrała jej jednego. Nie odpalała jednak, ani nie pokazywała, że sobie tego życzyła. Po prostu trzymała i obracała w palcach, wcześniej podejrzliwie wąchając przedmiot.
 — Oj, wiesz o co mi chodzi — prychnęła na poprawki językowe, zaciskając na chwilę usta. — W twoim wykonaniu wygląda to tak... elegancko, z klasą! Nie tak, jak znajomi mojego ojca pod urzędem. — W tym momencie złapała trzymanego przez siebie papierosa między kciuk a palec wskazujący i z tępą miną zaczęła sobie dynamicznie przykładać przedmiot do ust i odsuwać o paręnaście centymetrów.
 Z tej czynności wyrwało ją dopiero kolejne pytanie.
 — Lubię — odparła natychmiastowo, z szerokim uśmiechem na twarzy. — Ale nie umiem. Przynajmniej nie na trzeźwo. — Puściła do dziewczyny oczko i znów sięgnęła po swój telefon. Uruchomiła aplikację Spotify, na której miała pobrane multum piosenek, toteż nie wymagały Internetu do odtworzenia. — Chcesz zobaczyć szczyt moich możliwości?
 Nie poczekała na odpowiedź. Po zeskoczeniu z parapetu uruchomiła Vamos a la Playa od grupy Righeira i zaczęła tańczyć w taki sposób jak mężczyźni w teledysku, jednocześnie podśpiewując tekst piosenki. Od razu rzucało się w oczy, że nie było to jej pierwsze podejście do układu z tej piosenki. Szkoda tylko, że na imprezy w klubach był to raczej średni styl tańca.
 Po refrenie rzuciła telefon na łóżko, nie wyłączając piosenek, a więc w tle cały czas coś im grało. Wenezuelka natomiast wróciła na parapet.
 — W sumie skoro tu nieopodal jest miasto, a w nim bary... to może i jakiejś miejsce do tańczenia też się znajdzie. Ty lubisz? Umiesz?
 Chwilę później uniosła brwi i rozchyliła usta, jakby w szoku odnośnie "obelgi", którą potraktowała ją Malezyjka.
 — Ej, spierdalaj — odparła udając urażoną, a co za tym szło, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Mimo to nie zdołała powstrzymać cichego chichotu. — Jeszcze będziesz chciała być tą moją małą niunią.
 Podczas, gdy Diana odpalała papierosa, Cesárea wróciła do wyżywania się na tym wcześniej zabranym. Zmarszczyła brwi, kiedy Azjatka opowiedziała jej więcej o swojej historii.
— Chcesz mi o tym opowiedzieć więcej? — spytała z zainteresowaniem, chociaż nie chciała na nią naciskać, na wypadek, gdyby był to drażliwy temat. Na ten moment jednak takim się nie wydawał.
 Spojrzała w podłogę i uśmiechnęła się na wspomnienie tego, za co trafiła do aresztu. Nie był to wielki wyczyn, a sama mało się nie posikała ze strachu w niektórych momentach. Mimo wszystko: warto było. Dla samego doświadczenia.
 — Poszłam na protesty antyrządowe — wyjaśniła, zagarniając sobie kosmyk włosów za ucho. — Jest to nieco skomplikowana sytuacja, bo popieram aktualną partię rządzącą, ale nie lubię prezydenta. Poszłam więc ze znajomymi wspierać opozycję, z nadzieją, że ustąpi, no i... jeden gość będący zwolennikiem rządzących dał mi w ryj i uciekł, a mnie zgarnęła policja. Dzień jak co dzień u nas. — Westchnęła ciężko i pokręciła głową. — Ja nikogo nie zabiłam. Jeszcze. Niekoniecznie mnie to interesuje, tak szczerze mówiąc. Chcę tylko pomóc ojcu. A ty masz na sumieniu kogoś jeszcze?