Amano jest doskonałym przykładem powiedzenia „nie oceniaj książki po okładce”. Wygląda niegroźnie, wręcz nieco mizernie, ale skrywa dość mrocznych tajemnic, by zaprzeczyć temu, co można by wyczytać z jego aparycji po pierwszym spojrzeniu. Ze swoimi gęstymi, miedzianorudymi włosami, szczenięcymi oczami, długimi rzęsami, piegowatymi policzkami i ramionami, miękkim głosem prezentuje się całkiem uroczo, choć przy tym dość androgynicznie. Jego rysom twarzy wciąż brakuje typowej dla płci męskiej ostrości; są delikatne, wręcz dziecięce. Choć Amano nie zalicza się do mężczyzn o stereotypowo przystojnym typie urody, nie można zaprzeczyć, że jego fizjonomia prezentuje się całkiem przyjemnie i ma w sobie pewien rodzaj delikatnego uroku. Posturą również nie wzbudza respektu ani nie burzy powierzchownego wrażenia, że może być dzieciakiem, który zaplątał się w ostatnim miejscu, w jakim powinien przebywać. Jest średniego wzrostu, a do tego szczupły, z wąskimi ramionami i biodrami. Bywało, że ewidentnie niedowidzący delikwenci mylili go z dziewczyną, co traktował jak największą obrazę. Jedynym, co zdaje się nie pasować do tego obrazka jest jego styl ubioru. Otóż Amano preferuje drogie, eleganckie stroje, najlepiej garnitury szyte na miarę. Przypomina przez to groteskową karykaturę dorosłego. Jedyną częścią jego garderoby, która zdaje się wyróżniać, są jego ulubione, ciężkie buty, z których uparcie nie chce zrezygnować, nawet jeżeli nie wpasowują się dobrze w jego styl.

A co kryje się za tą niewinną fasadą? Amano jest typowym makiawelistą. Choć potrafi udawać, gdy sytuacja tego wymaga, w rzeczywistości idzie mu fatalnie z kontaktami międzyludzkimi. Nie potrafi zbliżyć się do nikogo, a swoje uczucia okazuje w wyjątkowo zaborczy sposób. Jest bardzo interesowny i traktuje ludzi w instrumentalny sposób, myśląc wyłącznie o własnych korzyściach z danej relacji. Na swój sposób Amano ma dość wybujałe ego, a do tego bywa, iż aż do przesady unosi się dumą. Zasady, które ustala dla innych jego nie obowiązują i nie widzi on ani krzty hipokryzji w swoim zachowaniu. Otwarcie nie uważa się za lepszego od innych, jednak podświadomie, tak właśnie się czuje. Poza jego chłodnym spojrzeniem na ogół nie daje tego odczuć innym. Chłopak zwykle jest spokojny, cichy i opanowany, choć w odpowiednim towarzystwie potrafi wydusić z siebie nieco więcej słów. Ba, może nawet uda mu się przez krótką chwilę sprawiać wrażenie sympatycznego! Amano nie można odmówić inteligencji, a także rozległej wiedzy, którą rozbudowywał od najmłodszych lat. Wolał wszak towarzystwo książek niż rówieśników, gdy akurat nie był zmuszany przez rodzinę do udziału w przyjęciach i bankietach. We wszystkim, co robi jest wręcz pedantycznie dokładny i ciężko przychodzi mu tolerowanie porażki. W dzieciństwie podejrzewano u niego zespół Aspergera, jednak jakakolwiek diagnoza psychiatryczna absolutnie nie wchodziła w grę, ponieważ dziecko Olandrów może być tylko i wyłącznie doskonałe w każdym calu. Problem z psychiką Amano prawdopodobnie okazałby się także dużo głębszy. W jego głowie dzieje się znacznie więcej, niż wyraża to swoimi słowami i zachowaniem. Można nazwać go kimś na kształt eleganckiego szaleńca, metodycznie dążącego po trupach do celu. A poza tym, jest rudy, więc pewnie nawet nie ma duszy.

Na to, na jakiego człowieka wyrósł Amano ogromny wpływ miał dom, w jakim się wychowywał. Przyszedł na świat jako pierwsze dziecko Miyu i Liama Olander – japońskiej niedoszłej aktorki, która godząc się z brakiem perspektywy na karierę i bogactwo, wyszła za mąż za szwedzkiego prokuratora, którego oczarowała swym wdziękiem, kiedy ten odwiedzał Tokio. Rodzice od najmłodszych lat oczekiwali od Amano perfekcji, a w innym przypadku spotykał się z chłodną lub wręcz agresywną reakcją. Chłopak, chcąc zasłużyć na uznanie matki i ojca, starał się być idealnym dzieckiem, jakiego oczekiwali. Ważną postacią w życiu Amano był także jego wuj – Noel Olander, prezes koncernu farmaceutycznego. Można by powiedzieć, że był on nawet ważniejszą postacią dla Amano niż Liam i to nie tylko ze względu na to, jak dobrze się rozumieli i jak wiele czasu spędzali razem. Otóż całkiem niedługo po ślubie, gdy Miyu poznała rodzinę swojego męża, oczarował ją szarmancki i bogaty Noel, co zaowocowało krótkim romansem, a tenże samym Amano. Nikt nie wiedział także, że Noel Olander w przeszłości wcale nie wyjechał na prywatne studia, a uczył się zbrodniczego fachu w Akademii Umbrella. Widząc potencjał w swoim potomku, zdecydował się na zarekomendowanie go placówce w nadziei, że w przyszłości wspomoże jego nieoficjalne badania nad bronią biologiczną i chemiczną.