Isn't this planet big enough for differences?

Niewiasta ta apatyczna oraz rzadko kiedy uczucia pokazująca nie raz i nie dwa była już informowana o tym, że inna jest od swoich wesołych, rozpieranych energią rówieśników; że do ludzi ją otaczających w ogóle, ani trochę i nijak nie pasuje; że różni się zbyt bardzo od typowego, grzeczniutkiego obywatela przestrzegającego norm społecznych oraz moralnych. Każda taka konwersacja kończyła się w identyczny, niezmienny od lat sposób: krótkim, pozbawionym jakiegokolwiek zainteresowania tematem skinieniem głowy od strony Ritsu i wypełnionymi pychą oraz pogardą marudzeniami Chattersa - które tylko ona słyszała, hah.

Bo tak, dziewczę to pobłogosławione albinizmem obdarzone zostało również i schizofrenią objawiającą się omamami słuchowymi - głosem rozpieszczającym ją i gardzącym wszystkim innym (z malutkimi, wątłymi wyjątkami). Według białowłosej to pluszowa orka – zawsze, wiecznie jej towarzysząca - jest źródłem tychże słów wyłącznie dla niej pobrzmiewających i faktu tego trzyma się bardziej kurczowo niźli tonący ostrej brzytwy. A że uparta jest gorzej niźli stado dumnych hipogryfów, to raczej nikt nie zdoła wyperswadować jej tego konceptu z tej jej dziwnej, poprzekręcanej główki.

Prócz tego Ritsu jest personą obsesyjną na punkcie rzeczy, które wpadną niechybnie jej w oko i wzbudzą w niej prawdziwe, słodziutkie zainteresowanie. Jeżeli coś, więc, przylepi się do jej myśli i wznieci w niej ciekawość, to nieprędko - a nawet i wcale – zostanie z nich wypalone i wyrzucone. Doskonałymi przykładami są tu nie tylko Chatters, ale i jej zamiłowanie do wiśni oraz fascynacja ludzkimi odruchami - zwłaszcza tymi dotyczącymi odczuwanego bólu, przez co niejednokrotnie ciskano jej prosto w twarzyczkę termin “sadystka”.

Przeważnie jest niemożliwie cierpliwym człowieczkiem potrafiącym doprowadzić innych do szału swoją flegmatycznością, natrętnością i tragicznie niskim poziomem umiejętności interpersonalnych – nie jest to dobre połączenie, hah. Rozbudza się dopiero będąc zanurzoną w walkach i pojedynkach, podczas których szeroki uśmiech rozkwita na jej bladych usteczkach, a w rubinowych ślepkach rozbłyskuje ekscytacja paląca oraz żarłoczna. Cechująca się podejściem “wszystkie chwyty dozwolone” i łaknąca łamania swoich przeciwników - dosłownie oraz w przenośni - nie hamuje się przed niczym: ani przed brutalnością, ani brudnymi sztuczkami, ani też kopaniem leżącego.

I pomyśleć, że gdyby nie jej łaskawy wujaszek - pływający w czarnym światku niby megalodon szlachetny i groźny – który to dostrzegł w niej potencjał, to dalej siedziałaby zamknięta w psychiatryku, samiuteńka i opuszczona, i potężnie, niebezpiecznie znudzona.