Oparł się o ścianę i zgiął nogę, by chusteczką przetrzeć zakurzoną od piachu cholewkę, nawet jeśli ta za kilka chwil ponownie miała wrócić do tego samego zabrudzonego stanu. Nie potrafił oprzeć się jednak swego rodzaju pedantyczności, kiedy chodziło o prezencję; nie mogło być kurzu, nie mogło być też zgnieceń, nie daj boże plam. Brud i nieład nie wzbudzały w nim niepokoju czy innego obrzydzenia, ale środowisko, w jakim przyszło mu się wychować, nie tolerowało (czy też może raczej — nie patrzyło przychylnie) tego, co uznać by można za niechlujstwo.
 Wyprostował się, złożył chusteczkę czystą stroną do zewnątrz i schował ją do tylnej kieszeni, coby pozbyć się jej przy najbliższej okazji natknięcia na jakikolwiek śmietnik. Po tym zabrał rękę ze ściany i ruszył ponownie przed siebie.
 Nie było większego powodu, dla którego zdecydował się skierować w te rejony, ot, poczuł potrzebę zwiedzenia terenów wokół akademii, by nie tylko być lepiej zorientowanym, ale także żeby wystawić się na światło dzienne. Ostatnimi czasy zbyt dużo czasu spędzał w budynkach, z dala od słońca, i już zaczął odczuwać tego skutki.
 I być może szedłby dalej, wzrokiem ogarniając otaczające go miejsca i próbując je zakodować, gdyby w oczy nie rzuciła mu się pewna postać — i o ile nie zwracał większej uwagi na ludzi, bo kierował się zasadą niewkładania nosa w nieswoje sprawy, o tyle postać ta wydała mu się na tyle specyficzna, że nie tylko sam się zatrzymał, ale zrobił to też ze swoim spojrzeniem. Przyzwyczajony do tego, że ludzie niekoniecznie się wyróżniali (czy to wyglądem, czy ubraniem), dopiero oswajał się z… Jak to nazwać? Widokiem osób, które miały szersze możliwości w utożsamianiu i identyfikowaniu się, i z tych możliwości korzystały.
 Nie wpatrywał się jednak w dziewczynę na tyle długo, by uznać można to było za dziwne, a za zwykłą ciekawość — tym bardziej że ta ewidentnie musiała mieć przed sobą jakąś zagwozdkę, zważając na jej niecodzienne zainteresowanie jednym z drzew. Z tego też powodu uniósł wzrok wyżej i chociaż nie był w stanie dokładnie dostrzec, co spowodowało jej zachowanie, to zauważył wyróżniający się spośród zieleni inny kolor.
 Podszedł nieco bliżej, a kiedy już znalazł się na tyle blisko, by bez problemu go usłyszała, i na tyle daleko, by nie przekroczyć jej przestrzeni osobistej, zapytał:
 — Potrzebujesz pomocy? — Dopiero teraz, z tej odległości, był w stanie dostrzec, co takiego było przedmiotem zainteresowania. Chociaż nie tego się spodziewał (sam w sumie nie wiedząc, czego mógł się spodziewać), nie zamierzał dociekać. Na szybko tylko przyjrzał się drzewu, coby wyłapać jakąś gałąź, za którą mogłaby chwycić dziewczyna. Sam nie był na tyle wysoki, aby móc tak po prostu wyciągnąć rękę po pluszaka, a w zasięgu wzroku nie było niczego, co mogłoby w tej sytuacji pomóc.
 Podszedł bliżej kory, splótł palce i lekko się pochylił. Spojrzał na dziewczynę, a następnie kiwnął głową w stronę gałęzi. Jeśli ta skorzysta z jego pomocy, to kiedy tylko stanie nogą na jego splecionych dłoniach i dla utrzymania równowagi przytrzyma się gałęzi, uniesie ją nieznacznie do góry, tak żeby umożliwić jej sięgnięcie po pluszaka.

 Zwykle nie był tym, który kwapił się do pomocy innym. Nie był tym bardziej tym, który podchodziłby do nieznanych mu osób — i im tę wspomnianą pomoc oferował. W tej dziewczynie jednak, choć była mu obca, było coś, co tknęło go na tyle, że postanowił postawić te kilka kroków w jej kierunku. Nie było to jednak żadne przeczucie czy intuicja, żadne wyższe moce, co by go popchnęły, a najzwyczajniejszy w świecie wygląd, który kojarzył mu się z dzieckiem. I gdyby miał być szczery, to dzieci nienawidził, wszelkie piski i nieracjonalne zachowanie budziło w nim wewnętrzną irytację, a mimo to wpojone mu zostało, że nad tymi należy się pochylić i im pomóc. Nieważne, czy miałoby to być podniesienie z podłogi, czy utkwiony na drzewie pluszak — miał pamiętać, że on też kiedyś był dzieckiem i wymagał tego samego zainteresowanie i uwagi.
 I chociaż widział, że dziewczyna ta dzieckiem nie była, to mimo wszystko nawyk zadziałał w nim szybciej.
 Pan wampir pomoże.
 Kolejny raz spotkał się z tym określeniem, z tym że tym razem nie czuł, jakby powiedziane zostało to do niego, a bardziej w przestrzeń. Z tego samego też powodu nic nie odpowiedział, ale to, co wyrzuciła z siebie następnie, wzbudziło w nim większą konsternację. Nie wiedział już, czy mówiła do niego, czy do kogoś innego, czy do siebie. Nie zamierzał jednak wnikać, a dokończyć to, co pochopnie zaproponował ze swojej strony — kiedy więc ta zamierzała stanąć na jego dłoniach, spiął mięśnie i po chwili łagodnie uniósł ją do góry.
 Pozdrawiam. Proszę.
 Zerknął do góry, coby upewnić się, że ta utrzymała równowagę i że zaraz nie poleci w bok lub w tył, tylko że kiedy tak patrzył, to nie zorientował się, że na jego ręce nie napierał już żaden ciężar w postaci jej nogi. Westchnął wewnętrznie, wyprostował się i uniósł wzrok, by spojrzeć na siedzącą na gałęzi dziewczynę.
 — Powinienem cię tam teraz zostawić — odparł i potarł o siebie dłonie, tak aby pozbyć się z nich resztek ziemi i innego piachu. — A może pozwolić odfrunąć? — zapytał niby sam siebie, spoglądając w kierunku lecących po niebie ptaków. Patrzenie jednak w tak jasny punkt sprawiło, że szybko zmrużył oczy i przeniósł wzrok z powrotem na dziewczynę. Jaki tok rozumowania musiał w niej zaistnieć, że uznała podzielenie losu przytulanki za dobry pomysł?

 Nie mam skrzydeł.
 Przyjrzał się jej bez słowa, a w głowie w odpowiedzi rozbrzmiało mu krótkie: o to chodzi. Bardziej niżeli o wzniesienie się do góry, miał na myśli rzecz przeciwną, spadnięcie, dokładniej. Prawie jak fruwanie, tylko że w innym kierunku.
 Może zetknięcie się z ziemią wybiłoby jej z głowy podobne pomysły.
 — Jesteś pewna? Bo to rola ptaków, żeby siedzieć na drzewach — pociągnął, tym razem już z nieco bardziej wyczuwalną ironią w głosie. Nie zakładał jednak, że to zostanie zrozumiane przez dziewczynę, bo mimo swoich ubogich reakcji, zdążył zauważyć specyficzność jej osoby. Podejrzewał więc, że gdyby ją tu zostawił, być może rzeczywiście istniała szansa, by pokierowała się jego słowami, ale tak samo podejrzewał, że nie da jej do tego dopuścić.
 To przypominało mu, skąd po części wziął się u niego zwyczaj bojkotowania czyichkolwiek problemów i kłopotów — bo kiedy już się w nie mieszał, stawał się ich częścią, która nosiła na sobie prawie że równą odpowiedzialność za pociągnięcie sprawy do końca.
 Pan wampir złapie.
 Złapie, a potem wypije krew do dna, jak to w folklorach bywało. Z tym że wampirem nie był, a przynajmniej jak na razie żadne pragnienie się w nim nie obudziło, więc podaruje sobie to ostatnie.
 Wyciągnął ręce do góry, może trochę zbyt leniwie, i rzucił zmęczonym:
 — Skacz.
 Nogi nieznacznie się pod nim ugięły, kiedy poczuł ciężar jej ciała, ale ręce trzymały ją mocno i wytrwale. I kiedy już oddał jej grunt pod nogami, spojrzał na sprawcę tego całego wydarzenia; skłamałby mówiąc, że nie korciło go, aby jej go zabrać, rzucić z powrotem na drzewo i jak gdyby nic odejść. Mimo to, zamiast przeobrazić myśli w czyny, powiedział:
 — Na przyszłość radzę ci unikać drzew. A tym bardziej na nich siadać — głos miał spokojny, nieskalany żadną irytacją, która mogła potencjalnie w nim dalej drzemać. — Pluszak nie jest ważniejszy od prostych nóg. — Chyba że ktoś wyrobił w sobie umiejętność wspinaczki po drzewach, wtenczas sprawa mogła mieć się inaczej.