Pierwszy raz odkąd przyjechała do Akademii wyszła poza mury uczelni. Zdążyła się nasłuchać wcześniej różnych plotek, które skutecznie zniechęcały ją od zrobienia od wychodzenia do miasta, jednak w obecności dziewczyn poczuła się znacznie pewniej. Uznała, że może jeśli pójdzie z nimi teraz, to w przyszłości nie będzie już miała takich wątpliwości i takie spacery zacznie robić częściej. Mogłaby też na taką wycieczkę zabrać swoją współlokatorkę któregoś dnia.
 Na razie jednak trzymała się blisko Meksykanki i Japonki, chociaż wciąż nie była do końca przekonana, czy wychodzenie z nimi gdziekolwiek było bezpieczne. I w tym wypadku nie chodziło o to, że ktoś może je napaść, a o zachowanie ich samych. Odnosiła wrażenie, że jej koleżanki były bombami zegarowymi, dla których koniec odliczania nie oznaczał detonacji, a zrzucenie z siebie ubrań i publiczną prokreację z dowolną chętną osobą. Wenezuelka nie planowała im oczywiście suszyć głowy o to — absolutnie nie jej biznes — jednak dla niej samej było to zarówno przerażające jak i obrzydliwe. Chociaż, tak odrobinkę zazdrościła im pewności siebie i niektórych elementów sylwetki.
 Cesárea zatrzymała się, kiedy Misako wystrzeliła do barmana. Wzdrygnęła się, gdy usłyszała słowa Ximene, a następnie spojrzała na nią.
 — Nie ma szans, żeby to się uda... — urwała, bo oto Azjatka zaczęła machać do nich ręką. — Tak... zgaduję, że tak — dodała znacznie ciszej w ramach odpowiedzi na słowa Latynoski. Chyba miała rację, biorąc pod uwagę reakcję barmana.
 Do baru podeszła niepewnie, zaraz za Santiago. Wciąż ostrożnie rozglądała się po lokalu, jakby obawiała się przynajmniej zasadzki. Gdy Misako do nich mówiła, Ramírez wyjrzała na nią zza ramienia Ximene, a następnie w ślimaczym tempie wdrapała się na jeden ze stołków barowych. Dziwnie się czuła z faktem, że Japonka wygryzła barmana z roboty, jednak nie mogła mieć nic przeciwko, biorąc pod uwagę ich sytuację. Nawet mimowolnie uśmiechnęła się na pytanie zadane przez Meksykankę, poniekąd była ciekawa strategii zastosowanej przez Shiraharę.
 — Za same cycki by tak szybko ustąpił? — spytała, poniekąd niedowierzając, że mężczyźni mogli być tacy. — Czy jednak stawka była nieco wyższa?
 Wenezuelka zaczesała sobie część włosów za ucho i opuściła wzrok, chociaż na jej twarzy wciąż widniał delikatny uśmiech. Dziwnie jej było rozmawiać z nimi w ten sposób o takich rzeczach, dla niej było to zupełnie nienormalne. Jeżeli już kiedykolwiek wspominała coś o pokazywaniu piersi czy seksie — były to żarty. Tutaj w żadnym wypadku nie można było brać żadnej podobnej sugestii za dowcip.
 Zamrugała szybciej, kiedy przed nią pojawiła się szklanka z napojem. Niespiesznie przyciągnęła ją do siebie, w międzyczasie wysłuchując słów Azjatki.
 — Gracias — powiedziała i ukłoniła się poprzez pochylenie głowy, mając nadzieję, że zostanie to dobrze odebrane.
 Mimo wszystko nie przez przypadek z napiciem się poczekała, aż pierwsza zrobi to Ximene. Naprawdę obawiała się, że zostanie wyeliminowana z uczelni (oraz "rynku pracy") jeszcze zanim w ogóle zacznie się rok szkolny. Gdy to nastąpiło, Cesárea również upiła ze szklanki i widać było po niej zaskoczenie, kiedy przedmiot odkładała na blat.
 — Nie wątpiłam w ciebie nigdy, ale... wow, jest naprawdę dobry — przyznała kiwając głową, po czym znowu upiła trochę. — Więc... poznałyście się w Meksyku czy już tutaj? — zagaiła a propos faktu, że Ximene pochodziła stamtąd, a Azjatka miała okazję odwiedzić ten kraj. — I, jeśli mogę spytać, w jakie specjalizacje celujecie?
 Nie była pewna, czy takie pytania w ogóle wypadało zadawać, może kobiety chciały to zatrzymać dla siebie, aby w razie czego użyć "efektu zaskoczenia". Wenezuelka miała jednak nadzieję, że nigdy nie będzie musiała stanąć przeciwko nim w prawdziwym pojedynku.

 W milczeniu uniosła jedną brew i wykrzywiła usta w grymasie, gdy Misako opowiedziała o sposobie przekonywania barmana. Ich zakład wydawał jej się być co najmniej dziwny, biorąc pod uwagę, że mężczyzna mógł skłamać i wzgardzić jej drinkiem — zwyczajnie, trudno było zweryfikować prawdziwość jego opinii. Wyglądało jednak na to, że pracownik baru miał na tyle przyzwoitości, by zgodzić się, że napój przygotowany przez Azjatkę rzeczywiście był najlepszy.
 Westchnęła głośno, kręcąc lekko głową na wypowiedź Ximene. Zerknęła na nią z boleścią malującą się na twarzy.
 — Wy macie jakieś inne zainteresowania niż obciąganie? — spytała o połowę ciszej niż dotychczas mówiła. Nie chciała ich urazić, jednak ten "salty" komentarz aż cisnął jej się na usta. Z resztą, domyślała się, co one myślały o niej i jej zdegustowaniu tematem.
Na twierdzenie, jakoby Japonka miała kogoś urazić, Ramírez powoli pokręciła głową, cały czas trzymając szklankę z drinkiem przy ustach.
 — Z Wenezueli — odpowiedziała, automatycznie zerkając na swoje prawe przedramię, na którym to miała wytatuowanego bohatera narodowego, Simóna Bolívara. — Stosunkowo niedaleko. Z resztą, nie mogę powiedzieć, że Meksyk mi się źle kojarzy... Byłyście może na półwyspie Jukatan? Widziałyście ruiny miast Majów? — Latynoska prawdopodobnie nie byłaby sobą, gdyby nie wykorzystała okazji do dowiedzenia się tego i owego na wyjątkowo interesujący ją temat, a samej Ximene nie miała jeszcze okazji o to spytać.
 — Spierdalałaś przed czym?! — spytała przejęta, przenosząc wzrok z Misako na Meksykankę. Może nie powinno jej to dziwić, Santiago wyglądała na taką, co miewała styczność z kartelami, jednak nie sądziła, że ten stereotyp rzeczywiście będzie miał podłoże w tym wypadku. — Wow... — podsumowała po słowach Ximene. — Opowiecie mi o tym coś więcej? Często miałaś z nimi przejebane? Czy to przez to jesteś tutaj? — Cesárea ożywiła się znacznie, wyjątkowo ciekawa "kulis" konfliktów karteli w Meksyku.
 Obróciła głowę z powrotem w kierunku Azjatki i popatrzyła na nią pytająco. Wciąż miała nadzieję, że odpowiedź na jej pytanie była inna, niż sama oczekiwała. Potem przeniosła spojrzenie na Ximene, gdy ta opowiedziała o swojej specjalizacji. Ramírez zamrugała szybko, unosząc lekko brwi i przechylając głowę.
 — Przypomnij mi, żebym nie podchodziła do niej nawet jak coś będzie kroić w kuchni, dobra? — teatralnym półszeptem zwróciła się do Azjatki. Oczywiście był to zaczepny dowcip, bo nie planowała omijać Ximene. Chociaż rzeczywiście miała nadzieję, że ta nie wyskoczy na nią z nożem. Nawet tym niezatrutym.
 — Ja chcę być snajperem — oznajmiła po kolejnym łyku drinka. — Nie przepadam za bliskością ludzi, ale... to już chyba same zauważyłyście. — Wenezuelka puściła oczko do rozmówczyń, sugerując w ten sposób, że jej specjalizacja i niechęć do seksu wynikała z tej samej kwestii: niechęci do małej przestrzeni osobistej. W rzeczywistości to ona często naruszała tę przestrzeń innym osobom, jednak nigdy w wyżej wymienionych celach.

 Cesárea pokręciła lekko głową i uniosła oczy ku niebu, kiedy kobiety zaczęły rozwodzić się nad prostotą mężczyzn. Dla swojego dobra psychicznego postanowiła spróbować to zignorować i skupić się na kończącym się już drinku.
 — To dalej jest.... — to samo, chciała powiedzieć. Jednak zanim zdążyła dokończyć zdanie, uświadomiła sobie, że swoją irytacją i tak nic nie wskóra, więc zamiast dopowiadać ostatnie słowo, uderzyła dłonią o blat, a następnie przeniosła ją sobie na twarz i przeciągnęła w dół. Jednak kiedy Misako zaczęła opowiadać o drinkach, Wenezuelka wyprostowała się i wskazała na nią dłonią. — Widzisz?! Można! — Następnie spojrzała na Ximene, na słowa której zagwizdała cicho. — Nie spodziewałam się aż tak szerokiego wachlarza zainteresowań. — Po tych wypowiedzianych ironicznie słowach pokazała jej koniec języka.
 Chociaż nie myślała o rozmówczyniach źle, to w pewnym momencie rzeczywiście zaczęła myśleć, że ich życie kręciło się jedynie wokół seksu.
 Kiedy koleżanki odpowiedziały na jej pytanie dotyczące Jukatan, pokiwała głową i dopiła resztki alkoholu ze swojej szklanki.
 — Takie hobby. Lubię Indian — odparła z uśmiechem, odstawiając przedmiot na blat. — Planuję się tam wybrać jak już wrócę do domu. Więc może będzie okazja do spotkania?
 Ramírez otworzyła usta ze zdziwienia, gdy Meksykanka opowiedziała swoją historię. Wyłapując jednak jej chęć do prędkiej zmiany tematu, nie dopytywała więcej.
 — Kocham enchilady — westchnęła z bólem. — Dobra, to jednak nie będę cię unikać. Ale wiesz... jak będziesz miała nóż przy sobie to tak ze dwa metry ode mnie, dobra? — Zaśmiała się krótko. Na kolejne słowa kobiety na początku zareagowała lekkim rumieńcem, nie spodziewając się, że jej profesja zostanie tak doceniona. Rumieniec ten szybko ustąpił, bo Ximene wspomniała o rozpruwaniu. Wenezuelka nie wiedziała co odpowiedzieć, ale szczęśliwie Misako przejęła pałeczkę. Pokiwała głową w oczekiwaniu na nowy trunek, który przysunęła do siebie zaraz po tym jak ten został przed nią postawiony.
 Pociągnęła drinka przez słomkę, gdy Japonka ponownie zaczęła się odzywać. Kiedy tylko wspomniała o tym, że jest trucicielką i lubi zatruwać jedzenie, obie kobiety mogły zauważyć, że alkohol w rurce zaczął się z powrotem wycofywać do szklanki, a oczy Latynoski znacznie się powiększyły. Przełknęła ślinę nerwowo i w milczeniu popatrzyła na Azjatkę z nadzieją, że usłyszy to, co chwilę później usłyszała: że przyjaciołom tego nie robi. Tylko, czy siebie mogła uznać już za jej przyjaciółkę?
 Westchnęła i kontynuowała picie. Jeżeli ją otruła, to i tak nie było dla niej ratunku.
 — Wspaniale — odparła cicho na to wszystko, zerkając na rozmówczynię niepewnie.
 Na słowa o konieczności zmiany jej podejścia, zmarszczyła brwi i spojrzała na pomysłodawczynię spode łba.
 — Ani się, kurwa, waż — warknęła, wskazując na nią palcem leżącej na blacie dłoni. Chociaż brzmiała poważnie, nie potrafiła ukryć drobnego uśmiechu na swojej twarzy. — Przywykłam. Wbrew pozorom nie jest to takie trudne... Może powinnyście spróbować?
 Po tych słowach puściła oczko do rozmówczyń. Już sobie wyobrażała ich zadowolenie na taką sugestię.

 —  Ani nie dostaje wenery — prychnęła, wzruszając ramionami na tekst o piciu szampana. Oczywiście żartowała sobie w ten sposób i nie życzyła żadnej z koleżanek złapania niczego, jednak wspomniane przez Misako "ryzyko" kojarzyło jej się tylko z jednym.
 Gdy kobiety zaczęły mówić o jakości robienia loda, Ramírez z obrzydzeniem zmarszczyła nos do tego stopnia, że aż kącik jej górnej wargi uniósł się do góry. Wkładanie do ust narządów rozrodczych wydawało jej się jedną z najbardziej obrzydliwych rzeczy, jakich ludzie mogli się dopuszczać. A jednocześnie bali się zjeść brązowej części banana.
 Zauważyła, że jej koleżanki skupiają spojrzenia w jednym kierunku, toteż sama również odwróciła głowę, zauważając w ten sposób jakichś mężczyzn. Teatralnie przewróciła oczami, myśląc, że jej koleżanki się na nich rzucą i wróciła do drinka.
 Jakież było jej zdziwienie, gdy po jakimś czasie wciąż siedziały we trójkę. Wciąż siedziała zasępiona, oczekując, aż te znikną na rzecz mężczyzn, ale zamiast tego Ximene zaproponowała oprowadzkę po regionie Meksyku, do którego Cesárea tak bardzo chciała pojechać. Uśmiechnęła się szeroko i pokiwała głową.
 — Nie mogę się doczekać. Gracias!
 Słysząc więcej o enchiladzie Ximene, Wenezuelka ułożyła usta w dzióbek.
 — To co, teraz musimy przejąć jakąś restaurację za pomocą waszych umiejętności? Tak jak ten bar? Czy mam na tę słynną potrawę czekać cztery lata?
 Kiedy temat został zmieniony na noże, Ramírez przyjrzała się uważnie Azjatce, jakby próbując znaleźć jakiekolwiek zadrapanie, które mogłaby podciągnąć pod nieudolność Meksykanki w posługiwaniu się bronią. To, że nigdy nie zraniła Japonki, nie znaczyło, ze z automatu miała zacząć się czuć bezpiecznie, kiedy Santiago będzie wariować z ostrzami.
 Zaśmiała się głośno, kiedy jej rozmówczynie zaczęły burzyć się na samą myśl o braku stosunków.
 — Jesteście takie przewidywalne czasami — stwierdziła, a następnie upiła drinka ze swojej szklanki, ignorując zupełnie część wypowiedzi Misako dotyczącą jej doświadczenia w tej sferze. — Nie martwcie się, spodziewałam się tej odpowiedzi, więc nawet nie wysilałam się na pytanie na poważnie. Ale... myślicie w ogóle o znalezieniu kogoś na stałe czy wolicie takie losowe znajomości?

 — Koniecznie tak zróbcie! — zaczęła na pomysł Misako. — Mogę... mogę stać na kasie. Wybaczcie, nie mam żadnego przydatnego w tej materii talentu. — O ile w ogóle jakiś miała, chciałaby powiedzieć, chociaż starała się nie pogrążyć do końca przed nowymi koleżankami.
 Z entuzjazmem pokiwała głową także na pomysł Ximene.
 — Już nie mogę się doczekać! — przyznała radośnie. — Tylko wcześniej jeszcze zahaczyłabym o dom. Tęsknię za ojcem... Poza tym mam mnóstwo książek o Majach, do których chciałabym zajrzeć przed tą niepowtarzalną okazją.
 Na słowa dziewczyn a propos tego, co robiły w swoim pokoju, Wenezuelka wyjęła ze szklanki słomkę i duszkiem dopiła swojego drinka. Była za trzeźwa, by takich rzeczy słuchać, a jednocześnie chciała upewnić się, że do rana o tym zapomni.
 — Następny proszę — sapnęła, głośno odstawiając szklankę na blat i przecierając usta wierzchem dłoni.

 Od pewnego momentu Cesárea przestała liczyć drinki. Były tak dobre, że zwyczajnie tego jednego wieczora chciała spróbować ich wszystkich — o czym nie omieszkała wspomnieć Japonce. W pewnym momencie jednak uświadomiła sobie, że ilość wypitego alkoholu zaczyna przytłaczać jej świadomość, a przecież musiała jeszcze wrócić do dormitorium. Nie chciała natomiast przeszkadzać koleżankom, szczególnie, że wydawały się dobrze bawić. Kto wie, może bez niej obok "zaszaleją" nieco bardziej? Nawet w tym stanie Ramírez szybko była w stanie wyłapać co najmniej kilku samców zerkających na jej towarzyszki.
 Po długich podziękowaniach za przyjemny wieczór i nieco krótszych pożegnaniach, opuściła bar, wcześniej jeszcze upewniając się, że wciąż posiadała wszystkie swoje rzeczy. Po drodze też zdążyła się obić o parę przedmiotów.

[z/t]